*1978 Utrecht | Stamboom Angenent, tak Zuid-Holland/Nieuwveen
Nadat Sven Angenent zich vanuit Zweden (topland trouwens) in de vorige nieuwsbrief (nr. 13) voorstelde, is nu aan mij de beurt. Jullie herinneren je misschien dat ik in een eerdere editie van deze nieuwsbrief iets over mijn militaire achtergrond vertelde. Ook te lezen op de Angenent-website. Daar ga ik het nu dan niet over hebben. Wel vind ik het fijn een beetje structuur te hebben dus grijp ik terug op een opzetje dat ik gebruik als ik mezelf pitch tijdens bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek of een andere voorstel-gelegenheid. En mochten deze nieuwsbrieven in de kronieken der geschiedenis opgaan, maak ik gelijk van de gelegenheid gebruik om de feitenvorsers over vijfhonderd jaar dit meevallertje te geven over deze Angenent. Ik vertel dan ook graag wat meer over mijn gezin, mijn favoriete hobby en mijn werk. In die volgorde.
Na mijn diensttijd heb ik diverse opleidingen gevolgd en baantjes gehad. Ik noem bijvoorbeeld een jaar verpleegkunde aan de Hogeschool Utrecht omdat ik daar mijn vrouw Barbera van Dam ontmoette. Deze ontmoeting was meer succesvol dan de studie (volgende maand achttien jaar getrouwd), want die eindigde al na een jaar. Dit samengaan was wel de reden dat ik na circa zesentwintig jaar definitief uit de grote stad Utrecht vertrok en neerstreek in de Alblasserwaard. Het kleine dorp Giessenburg wel te verstaan, of G’town om het nog een beetje op te leuken. Barbera en ik kregen hier drie kinderen: Nathan in 2008 die helaas overleed tijdens de zwangerschap, toen Lotte in 2009 en daarna nog Luka in 2011 om het koningskoppel compleet te maken. Beide kids maken intussen de middelbare school onveilig en genieten van voetbal, paarden, gamen en veel schermtijd. Heel veel schermtijd. Barbera heeft met meer succes dezelfde studie afgerond en daarmee haar kinderdroom waargemaakt: ze is al jaren met veel plezier kinderverpleegkundige en lactatiekundige in Gorinchem.
En dat is gelijk een mooi bruggetje naar werk. Met een studie Geschiedenis van de Internationale Betrekkingen aan de Universiteit Utrecht zou je zomaar premier kunnen worden. Niet ik. Wel werd ik ambtenaar. Maar voordat je nu gapend deze nieuwsbrief weglegt, geef me een kans. Seizoen 2005/2006 uit mijn leven was tamelijk hectisch. Niet alleen trouwde ik, ook kwam er een huis en rondde ik de Master van mijn studie af. Over werk had ik weinig nagedacht maar er moest toen wel een en ander betaald worden. Zo ben ik min of meer via detachering bij diverse rijks- en lokale overheden aan de slag gegaan in de ICT- en informatievoorziening. Een zeer veelzijdig, veranderlijk en bij tijd en wijle hectisch vakgebied. De ICT bij de overheid is tamelijk complex en kent extra aspecten vanwege de gegevens die daar rondgaan. De laatste jaren ben ik zowel strategisch informatiemanager als teammanager van een ICT-afdeling in de Bommelerwaard. En daarna? Geen idee. Misschien toch maar premier.
Ik sluit dit stukje nog af met mijn favoriete hobby: Crossfit. Ik heb in mijn diensttijd een beetje een
tik overgehouden en daag mezelf graag fysiek en mentaal uit. Een ander zou dat therapie noemen. Na wat jaren ultramarathons kwam ik in aanraking met Crossfit en dat doe ik nu na acht jaar nog steeds vier tot vijf keer in de week met veel passie en plezier. Crossfit is een combinatie van krachttraining (deadliften, olympisch gewichtheffen, bankdrukken), cardio (fietsen, rennen, roeien, touwtjespringen) en gymnastics (optrekken, opdrukken, situps) en dan zo gevarieerd en intensief mogelijk. Er is geen les dat ik niet languit op de grond eindig. En ik houd daarvan.
En dat, lieve familie en nakomelingen over vijfhonderd jaar, ben ik in het kort. Ik ben benieuwd naar de volgende Angenent.
Groetjes,
Timo Angenent. (Sorry, geen ingewikkelde voornaamconstructies).
